| من کیم باری که گوئی ز آفرینش برترم | کافرم گر هست تاج آفرینش بر سرم | |
| جسم بی‌اصلم طلسمم خوان نه حی ناطقم | اسم بی‌ذاتم ز بادم دان نه نقش آزرم | |
| از صفت هم صفرم و هم منقلب هم آتشی | گوئی اول برج گردونم نه مردم پیکرم | |
| نحس اجرام و وبال چرخ و قلب عالمم | حشو ارکان و زوال دهر و دون کشورم | |
| از علی نسبت دهم اما یهودی مذهبم | وز زمین دعوی کنم اما اثیری گوهرم | |
| لیس من اهلک به گوش آدم اندر گفت عقل | آن زمان کز روی فطرت ناف می‌زد مادرم | |
| بحر پی پایاب دارم پیش و می‌دانم که باز | در جزیره بازمانم ز آتشین پل نگذرم | |
| همچو موی عاریت اصلی ندارم از حیات | همچو گل‌گونه بقائی هم ندارد جوهرم | |
| نی سگ اصحاب کهفم نی خر عیسی ولیک | هم سگ وحشی نژادم هم خر وحشت چرم | |
| هم‌دم هاروت و هم طبع زن بربط زنم | افعی ضحاکم و ریم آهن آهنگرم | |
| شیر برفینم نه آن شیری که بینی صولتم | گاو زرینم نه آن گاوی که یابی عنبرم | |
| در دبستان نسو الله کرده‌ام تعلیم کفر | کاولین حرف است لامولی لهم سردفترم | |
| قبله‌ی من خاک بت‌خانه است هان ای طیر هان | سنگ‌سارم کن که من هم کعبه کن هم کافرم | |
| لاف دین‌داری زنم چون صبح آخر ظاهر است | کاندر این دعوی ز صبح اولین کاذب‌ترم | |
| از درون‌سو مار فعلم وز برون طاووس رنگ | قصه کوته کن که دیو راه‌زن را رهبرم | |
| شبهت حوا نویسم، تهمت هاجر نهم | چادر مریم ربایم، پرده‌ی زهرا درم | |
| چون هما اندک خور و کم‌شهوتم دانند و من | چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم | |
| روز و شب آزاد دل از بند بند مصحفم | سال و مه بنهاده سر بر خط خط ساغرم | |
| هم زحل‌رنگم چو آهن هم ز آتش حامله | وز حریصی چون نعایم آهن و آتش خورم | |
| زاهدم اما برهمن دین، نه یحیی سیرتم | شاعرم اما لبید آئین، نه حسان مخبرم |