| هر صبح سر ز گلشن سودا برآورم | وز صور آه بر فلک آوا برآورم | |
| چون طیلسان چرخ مطرا شود به صبح | من رخ به آب دیده مطرا برآورم | |
| بر کوه چون لعاب گوزن اوفتد به صبح | هویی گوزن‌وار به صحرا برآورم | |
| از اشک خون پیاده و از دم کنم سوار | غوغا به هفت قلعه‌ی مینا برآورم | |
| خود بی‌نیازم از حشر اشک و فوج آه | کان آتشم که یک تنه غوغا برآورم | |
| اسفندیار این دژ روئین منم به شرط | هر هفته هفت‌خوانش به تنها برآورم | |
| بس اشک شکرین که فرو بارم از نیاز | بس آه عنبرین که به عمدا برآورم | |
| لب را حنوط ز آه معنبر کنم چنانک | رخ را وضو به اشک مصفا برآورم | |
| قندیل دیر چرخ فرو میرد آن زمان | کان سرد باد از آتش سودا برآورم | |
| دلهای گرم تب زده را شربتی کنم | ز آن خوش دمی که صبح‌دم آسا برآورم | |
| هردم مرا به عیسی تازه است حامله | ز آن هر دمی چو مریم عذرا برآورم | |
| زین روی چون کرامت مریم به باغ عمر | از نخل خشک خوشه‌ی خرما برآورم | |
| تر دامنان چو سر به گریبان فروبرند | سحر آورند و من ید بیضا برآورم | |
| دل در مغاک ظلمت خاکی فسرده ماند | رختش به تابخانه‌ی بالا برآورم | |
| رستی خورم ز خوانچه‌ی زرین آسمان | و آوازه‌ی صلا به مسیحا برآورم | |
| نی‌نی من از خراس فلک برگذشته‌ام | سر ز آن سوی فلک به تماشا برآورم | |
| چون در تنور شرق پزد نان گرم، چرخ | آواز روزه بر همه اعضا برآورم | |
| آبستنم که چون شنوم بوی نان گرم | از سینه باد سرد تمنا برآورم | |
| آب سیه ز نان سفید فلک به است | زین نان دهان به آب تبرا برآورم | |
| آبای علویند مرا خصم چون خلیل | بانگ ابا ز نسبت آبا برآورم |