| چون عیش تلخ من به قناعت نبود خوش | ز آن حنظل شکر شده حلوا برآورم | |
| چه عقل را به دست امانی گرو کنم | چه اره بر سر زکریا برآورم | |
| قلب ریا به نقد صفا چون برون دهم | نسناس چون به زیور حورا برآورم | |
| چون آینه نفاق نیارم که هر نفس | از سینه زنگ کینه به سیما برآورم | |
| آن رهروم که توشه‌ی وحدت طلب کنم | زال زرم که نام به عنقا برآورم | |
| شهبازم ارچه بسته زبانم به گاه صید | گرد از هزار بلبل گویا برآورم | |
| سر ز آن فرو برم که برآرم دمار نفس | نفس اژدهاست هیچ مگو تا برآورم | |
| صهبا گشاده آبی و زر بسته آتشی است | من آب و آتش از زر و صهبا برآورم | |
| بلبل نیم که عاشق یاقوت و زر بوم | بر شاخ گل حدیث تقاضا برآورم | |
| دانم علوم دین نه بدان تا به چنگ زر | کام از شکار جیفه‌ی دنیا برآورم | |
| اعرابیم که بر پی احرامیان دوم | حج از پی ربودن کالا برآورم | |
| گر طبع من فزونی عیش آرزو کند | من قصه‌ی خلیفه و سقا برآورم | |
| با این نفس چنان همه هشیار نیستم | مستم نهان و عربده پیدا برآورم | |
| اصحاب کهف‌وارم بیدار و خفته ذات | ممکن که سر ز خواب مفاجا برآورم | |
| صفرا همه به ترش نشانند و من ز خواب | چون طفل ترش خیزم و صفرا برآورم | |
| بنیاد عمر بر یخ و من بر اساس عمر | روزی هزار قصر مهیا برآورم | |
| مردان دین چه عذر نهندم که طفل‌وار | از نی کنم ستور و به هرا برآورم | |
| زن مرده‌ای است نفس چون خرگوش و هر نفس | نامش به شیر شرزه‌ی هیجا برآورم | |
| در ظاهرم جنابت و در باطن است حیض | آن به که غسل هر دو به یک جا برآورم | |
| دریای توبه کو که درین شام‌گاه عمر | چون آفتاب، غسل به دریا برآورم |