| از خاصگان دمی است مرا سر به مهر عشق | هر جا که محرمی است دم آنجا برآورم | |
| در کوی حیرتی که هم عین آگهی است | نادان نمایم و دم دانا برآورم | |
| چون نای اگر گرفته دهان داردم جهان | این دم ز راه چشم همانا برآورم | |
| ور ساق من چو چنگ ببندد بده رسن | هم سر به ساق عرش معلا برآورم | |
| با روزگار ساخته زانم به بوی آن | کامروز کار دولت فردا برآورم | |
| جام بلور در خم روئین به دستم است | دست از دهان خم به مدارا برآورم | |
| تا چند بهر صیقلی رنگ چهره‌ها | خود را به رنگ آینه رعنا برآورم | |
| تا کی چو لوح نشره‌ی اطفال خویش را | در زرد و سرخ حلیت زیبا برآورم | |
| تا کی به رغم کعبه نشینان عروس‌وار | چون کعبه سر ز شقه‌ی دیبا برآورم | |
| اولیتر آنکه چون حجر الاسود از پلاس | خود را لباس عنبر سارا برآورم | |
| دلق هزار میخ شب آن من است و من | چون روز سر ز صدره‌ی خارا برآورم | |
| خارا چو مار برکشم و پس به یک عصا | ده چشمه چون کلیم ز خارا برآورم | |
| در زرد و سرخ شام و شفق بوده‌ام کنون | تن را به عودی شب یلدا برآورم | |
| چون شب مرا ز صادق و کاذب گزیر نیست | تا آفتابی از دل دروا برآورم | |
| بر سوگ آفتاب وفا زین پس ابروار | پوشم سیاه و بانگ معزا برآورم | |
| مولو مثال دم چو برآرد بلال صبح | من نیز سر ز چوخه‌ی خارا برآورم | |
| چند از نعیم سبعه‌ی الوان چو کافران | کار حجیم سبعه ز امعا برآورم | |
| شویم دهان حرص به هفتاد آب و خاک | و آتش ز بادخانه‌ی احشا برآورم | |
| قرص جوین و خوش نمکی از سرشک چشم | به ز آنکه دم به میده‌ی دارا برآورم | |
| هم شوربای اشک نه سکبای چهرها | کاین شوربا به قیمت سکبا برآورم |