| هر صبح پای صبر به دامن درآورم | پرگار عجز، گرد سر و تن درآورم | |
| از عکس خون قرابه‌ی پر می‌شود فلک | چون جرعه ریز دیده به دامن درآورم | |
| هر دم هزار بچه‌ی خونبن کنم له خاک | چون لعبتان دیده به زادن درآورم | |
| از زعفران چهره مگر نشره‌ای کنم | کبستنی به بخت سترون درآورم | |
| دانم که دهر، خط بلا بر سرم کشید | داند که سر به خط بلا من درآورم | |
| چون آه آتشین زنم از جان آهنین | سیماب وش گداز به آهن درآورم | |
| غم در جگر زد آتش برزین مرا و من | از آب دیده دجله به برزن درآورم | |
| غم بیخ عمر می‌برد و من به برگ آنک | دستی به شاخ لهو به صد فن درآورم | |
| طوفانم از تنور برآمد چه سود از آنک | دامن چو پیرزن به نهنبن درآورم | |
| شد روز عمر ز آن سوی پیشین و روی نیست | کاین روز رفته باز به روزن درآورم | |
| با من فلک به کین سیاوش و من ز عجز | اسبی ز نی به حرب تهمتن درآورم | |
| چون کوه خسته سینه کنندم به جرم آنک | فرزند آفتاب به معدن درآورم | |
| از جور هفت پرده‌ی ازرق به اشک لعل | طوفان به هفت رقعه‌ی ادکن درآورم | |
| از کشت‌زار چرخ و زمین کاین دو گاو راست | یک جو نیافتم که به خرمن درآورم | |
| از چنگ غم خلاص تمنی کنم ز دهر | کافغان بنای و حلق چو ارغن درآورم | |
| چون زال، بسته‌ی قفسم نوحه زان کنم | تا رحمتی به خاطر بهمن درآورم | |
| نی‌نی که با غم است مرا انس لاجرم | مریم صفت بهار به بهمن درآورم | |
| نشگفت اگر چو آهوی چین مشک بردهم | چون سر بخورد سنبل و بهمن درآورم | |
| چون دم برآرم از سر زانو به باغ غم | از شاخ سدره مرغ نوازن درآورم | |
| زانو کنم رصدگه و در بیع خان جان | صد کاروان درد معین درآورم |