| تا درد و محنت است در این تنگنای خاک | محنت برای مردم و مردم برای خاک | |
| جز حادثات حاصل این تنگنای چیست | ای تنگ حوصله چه کنی تنگنای خاک | |
| این عالمی است جافی و از جیفه موج زن | صحرای جان طلب که عفن شد هوای خاک | |
| خواهی که جان به شط سعادت برون بری | بگریز از این جزیره‌ی وحشت فزای خاک | |
| خواهی که در خورنگه دولت کنی مقام | برخیز ازین خرابه‌ی نا دل‌گشای خاک | |
| دوران آفت است چه جویی سواد دهر | ایام صرصراست چه سازی سرای خاک | |
| هرگز وفا ز عالم خاکی نیافت کس | حق بود دیو را که نشد آشنای خاک | |
| خود را به دست عشوه‌ی ایام وامده | کز باد کس امید ندارد وفای خاک | |
| اجزات چون به پای شب و روز سوده شد | تاوان طلب مکن ز قضا در فضای خاک | |
| خاکی که زیر سم دو مرکب غبار گشت | پیداست تا چه مایه بود خون بهای خاک | |
| لاخیر دان نهاد جهان و رسوم دهر | لاشیء شناس برگ سپهر و نوای خاک | |
| چون وحش پای بند سپهر و زمین مباش | منگر وطای ازرق و مگزین غطای خاک | |
| ای مرد چیست خودفلک و طول و عرض او | دودی است قبه بسته معلق و ورای خاک | |
| شهباز گوهری چه کنی قبه‌های دود | سیمر پیکری چه کنی توده‌های خاک | |
| گردون کمان گروهه‌ی بازی است کاندرو | گل مهره‌ای است نقطه‌ی ساکن نمای خاک | |
| تا کی ز مختصر نظری جسم و جان نهی | این از فروغ آتش و آن از نمای خاک | |
| جان داده‌ی حق است چه دانی مزاج طبع | زر بخشش خور است چه خوانی عطای خاک | |
| خاقانیا جنیبت جان وا عدم فرست | کان چرب آخورش به ازین سبز جای خاک | |
| نحلی، جعل‌نه‌ای، سوی بستان قدس شو | طیری نه عنکبوت، مشو کدخدای خاک | |
| میلی بهر بها بخر و در دو دیده کش | باری نبینی این گهر بی‌بهای خاک |