| ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق | چهار طبع مخالف شدند جفت وفاق | |
| رسید وقت که پیک امان ز حضرت او | رساند آیت رحمت به انفس و آفاق | |
| بسی نماند که بی‌روح در زمین ختن | سخن سرای شود چون درخت در وقواق | |
| به شکر آنکه جهان را خدایگان ملکی است | که نایب است به ملکت ز قاسم الارزاق | |
| جلال ملت، تاج ملوک فخر الدین | سپهر مجد، منوچهر مشتری اخلاق | |
| شهنشهی که به صحرا نسیم انصافش | ز زهر در دم افعی عیان کند تریاق | |
| ز داد اوست زمان کرده با امان وصلت | به حکم اوست قضا بسته با رضا میثاق | |
| ز بس که ریخت ازین پیش خون خفچاقان | به هندوی گهری چون پرند چین براق | |
| عجب مدار که از روح نامیه زین پس | بجای سبزه ز گل بردمد سر خفچاق | |
| زهی برات بقا را ز عالم مطلق | نکرده کاتب جان جز به نام تو اطلاق | |
| اگر نه شمع فلک نور یافتی ز کفت | چون جان گبر شدی تیره بر مسیح وثاق | |
| سحرگهی که یلان تیغ برکشند چو صبح | به عزم رزم کنند از برای کینه سباق | |
| ز بیم ناوک پروین گسل برای گریز | ز آسمان بستاند بناب نعش طلاق | |
| بگیرد از تپش تیغ و ز امتلای خلاف | دل زمین خفقان و دم زمان فواق | |
| تو ابروار بر آهخته خنجری چون برق | فرشته‌وار نشسته بر اشهبی چو براق | |
| به یگ گشاد ز شست تو تیر غیداقی | شود چو پاسخ کهسار باز تا غیداق | |
| در آن زمان که کن تیغ با کف تو وصال | ز بس که جان بدان را دهی ز جسم فراق | |
| گمان بری که ز ارواح تیره زیر اثیر | خلایقی دگر از نوعیان کند خلاق | |
| ظفر برد ز برت چتر جاء نصر الله | اجل دهد به عدو زهر مالهم من واق | |
| ایا شهی که ز تاثیر عدل تو بر چرخ | به جرم مه ندهد اجتماع مهر محاق |