| دشت موقف را لباس از جوهر جان دیده‌اند | کوه رحمت را اساس از گوهر کان دیده‌اند | |
| عرضگاه دشت موقف عرض جنات است از آنک | مصنع او کوثر و سقاش رضوان دیده‌اند | |
| حوت و سرطان است جای مشتری وان برکه هست | مشتری صفوت که در وی حوت و سرطان دیده‌اند | |
| کوه رحمت حرمتی دارد که پیش قدر او | کوه قاف و نقطه‌ی فا هر دو یکسان دیده‌اند | |
| سنگ ریزه‌ی کوه رحمت برده‌اند از بهر کحل | دیده‌بانانی که عرض از کوه لبنان دیده‌اند | |
| اصفیا را پیش کوه استاده سوزان دل چو شمع | همچو شمع از اشک غرق و خشک دامان دیده‌اند | |
| هشتم ذیحجه در موقف رسیده چاشت گاه | شامگه خود را به هفتم چرخ مهمان دیده‌اند | |
| شب فراز کوه، ز اشک شور جمع و نور شمع | ابر در افشان و خورشید زر افشان دیده‌اند | |
| افتاب از غرب گفتی بازگشت از بهر حاج | چون نماز دیگری بهر سلیمان دیده‌اند | |
| گفتی از مغرب به مشرق کرد رجعت آفتاب | لاجرم حاج از حد بابل خراسان دیده‌اند | |
| از نسیم مغفرت کبی و خاکی یافته | آتشی را از انا گفتن پشیمان دیده‌اند | |
| وز فراوان ابر رحمت ریخته باران فضل | رانده‌ای را بر امید عفو شادان دیده‌اند | |
| حج ما آدینه و ما غرق طوفان کرم | خود به عهد نوح هم آدینه طوفان دیده‌اند | |
| چون کریمان کز عطای داده‌شان نسیان بود | عفو حق را از خطای خلق نسیان دیده‌اند | |
| خلق هفتاد و سه فرقت کرده هفتاد و دو حج | انسی و جنی و شیطانی مسلمان دیده‌اند | |
| حاج رانو نو در افزای از ملادک کرده حق | هر چه در شش صد هزار اعداد نقصان دیده‌اند | |
| ای برید صبح سوی شام و ایران بر خبر | زین شرف کامسال اهل شام و ایران دیده‌اند | |
| ای زبان آفتاب احرار کیهان را بگوی | دولتی کز حج اکبر حاج کیهان دیده‌اند | |
| نز سموم آسیب و نز باران بخیلی یافته | نز خفاجه بیم و نز غزیه عصیان دیده‌اند | |
| رانده زاول شب بر آن که پایه و بشکسته سنگ | نیم شب مشعل به مشعر نور غفران دیده‌اند |