| ز میغ‌ها که سیه‌تر ز تخم پرپهن است | چو تخم پرپهن آرد برون سپید لعاب | |
| به حق آنکه دهد بچگان بستان را | سپید شیر ز پستان سر سیاه سحاب | |
| کند ز اهرمن دود رنگ خاکستر | چو سازد آتش و وقاروره ز آسمان و شهاب | |
| چراغ علم فروزد چو خضر و اسکندر | در آب ظلمت ارحام ز آتش اصلاب | |
| برنده ناخنه‌ی چشم شب به ناخن روز | کننده ناخن روز از حنای صبح خضاب | |
| به ناف قبه‌ی عالم به صلب قائم کوه | به پشت راکع چرخ و به سجده‌ی مهتاب | |
| به خال و زلف و لب و حجله‌ی عروس عرب | که سنگ کعبه و حلقه است و آستان و حجاب | |
| به سر عطسه‌ی آدم به سنة الحمد | به هیکلش که ید الله سرشت از آب و تراب | |
| به یک قیام و چهار اصل و چل صباح که هست | ازین سه معنی الف دال و میم بی‌اعراب | |
| به تخم بوالبشر و خشک سال هفت هزار | به سال پانصد آخر که کرد فتح الباب | |
| به بهترین خلف و اربعین صباح پدر | به صبح محشر و خمسین الف روز حساب | |
| به بزم احمد و جلاب خاص و حلق خواص | بسی ستاره‌ی پاکش گذشته بر جلاب | |
| به تاب یک سر ناخن قواره‌ی مه را | دو شاخ چون سر ناخن برا نمود بتاب | |
| به سوز مجمر دین از بلال سوخته عود | به عود سوخته دندان سپیدی اصحاب | |
| به یار محرم غار و به میر صاحب دلق | به پیر کشته‌ی غوغا، به شیر شرزه‌ی غاب | |
| به بوتراب که شاه بهشت قنبر اوست | فدای کعب و ترابش کواعب و اتراب | |
| به هفت نوبت چرخ و به پنج نوبت فرض | بدین دو صبح مدور ز آتش و سیماب | |
| به صوفیان بلادوست عافیت دشمن | به حق عاقبت غم به جان غم برتاب | |
| به هفت مردان بر کوه جودی و لبنان | همه سفینه‌ی بی‌رخت و بحر بی‌پایاب | |
| به عنکبوت و کبوتر که پیش ترس شدند | همای بیضه‌ی دین را ز بیضه خوار غراب |