| داد مرا روزگار مالش دست جفا | با که توانم نمود نالش از این بی وفا | |
| در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان | بر لبم آورده جان با که گزارم عنا | |
| محنت چون خون و گوشت در تنم آمیخته است | تا نشود جان ز تن، زو نتوان شد رها | |
| برنتوانم گرفت پره‌ی کاهی ز ضعف | گرچه به صورت یکی است روی من و کهربا | |
| گر ز غمم صد یکی شرح دهم پیش کوه | آه دهد پاسخم کوه به جای صدا | |
| پای نهم در عدم بو که به دست آورم | هم نفسی تا کند درد دلم را دوا | |
| این همه محنت که هست درد دو چشم من است | هیچ نکوعهد نیست کو شودم توتیا | |
| هیچ نکرده گناه تا کی باشم به گوی | خسته‌ی هر ناحفاظ بسته‌ی هر ناسزا | |
| از لگد حادثات سخت شکسته دلم | بسته خیالم که هست این خلل از بوالعلا | |
| پیش بزرگان ما آب کسی روشن است | فعل سگ گنجه است قدح خر روستا | |
| خود به ولوغ سگی بحر نگردد نجس | خود به وجود خری خلد نیابد وبا | |
| این چو مگس می‌کند خوان سخن را عفن | وان چو ملخ می‌برد کشته‌ی دین را نما | |
| من شده چون عنکبوت در پی آن در بدر | بانگ کشیده چو سار از پی این جا بجا | |
| یارب خاقانی است بانگ پر جبرئیل | خانه و کاشانه‌شان باد چو شهر سبا | |
| هم بنماید چنین هم شود از قدر صدر | درد ورا انحطاط رنج ورا انتها | |
| عازر ثانی منم یافته از وی حیات | عیسی دلها وی است داده تنم را شفا | |
| آستر نطع اوست قبله‌گه آسمان | منتظر جمع اوست قبله‌گه مصطفی | |
| گر دو شود قبله‌مان بس عجبی نی از آنک | او به شماخی نهاد کعبه‌ی دیگر بنا | |
| در ازل آن کعبه بود قبله‌ی دین هدی | تا ابد این کعبه باد قبله‌ی مجد و علا | |
| ای فضلا پروری کز شرف نام تو | مدعیان را درید قافیه‌ی من قفا |