| مگر به ساحت گیتی نماند بوی وفا | که هیچ انس نیامد ز هیچ انس مرا | |
| فسردگان را همدم چگونه برسازم | فسردگان ز کجا و دم صفا ز کجا | |
| درخت خرما از موم ساختن سهل است | ولیک از آن نتوان یافت لذت خرما | |
| مرا ز فرقت پیوستگان چنان روزی است | که بس نماند که مانم ز سایه نیز جدا | |
| اگر به گوش من از مردمی دمی برسد | به مژده مردمک چشم بخشمش عمدا | |
| اگر مرا ندای ارجعی رسد امروز | وگر بشارت لاتقنطوا رسد فردا | |
| به گوش هوش من آید ندای اهل بهشت | نصیب نفس من آید نوید ملک بقا | |
| ندای هاتف غیبی ز چار گوشه‌ی عرش | صدای کوس الهی به پنج نوبه‌ی لا | |
| خروش شهپر جبریل و صور اسرافیل | غریو سبحه‌ی رضوان و زیور حورا | |
| لطافت حرکات فلک به گاه سماع | طراوت نغمات ملک به گاه ندا | |
| صریر خامه‌ی مصری میانه‌ی توقیع | صهیل ابرش تازی میانه‌ی هیجا | |
| نوای باربد و ساز بربط و مزمار | طریق کاسه‌گر و راه ارغنون و سه‌تا | |
| صفیر صلصل و لحن چکاوک و ساری | نفیر فاخته و نغمه‌ی هزار آوا | |
| نوازش لب جانان به شعر خاقانی | گزارش دم قمری به پرده‌ی عنقا | |
| مرا از این همه اصوات آن خوشی نرسد | که از دیار عزیزی رسد سلام وفا | |
| چنان که دوشم بی‌زحمت کبوتر و پیک | رسید نامه‌ی صدر الزمان به دست صبا | |
| درست گوئی صدر الزمان سلیمان بود | صبا چو هدهد و محنت سرای من چو سبا | |
| از آن زمان که فرو خواندم آن کتاب کریم | همی سرایم یا ایها الملاء به ملا | |
| بهار عام شکفت و بهار خاص رسید | دو نوبهار کز آن عقل و طبع یافت نوا | |
| بهار عام جهان را ز اعتدال مزاج | بهار خاص مرا شعر سید الشعرا |