| زآنکه چون نحل این بنا را خود مهندس بود شاه | آب چون آیینه‌شان انگبین گشت از صفا | |
| تا چو شاه نحل شاه انگیخت لشکر چشم خصم | صد هزاران چشمه شد چون خانه‌ی نحل از بکا | |
| تا به افزون برد رنج و گنج افزون برگشاد | رنج‌های هرکسی را گنج‌ها دادش جزا | |
| بهر مزدوران که محروران بدند از ماندگی | قرصه‌ی کافور کرد از قرصه‌ی شمس الضحی | |
| وز ملایک نعرها برخاست کاینک در زمین | شاه بند باقلانی بست چون بند قبا | |
| قاصد بخت از زبان صبح دم این دم شنید | صد زبان شد هم چو خورشید از پی این ماجرا | |
| چون کبوتر نامه آورد از ظفر، نعم البرید | عنکبوت آسا خبر داد از خطر نعم الفتا | |
| گفت کای خاقانی آتش گاه محنت شد دلت | راه حضرت گیر و جان از آتش غم کن رها | |
| شاه سد آب کرد اینک رکاب شاه بوس | تا برای سد آتش بندها سازد تورا | |
| زانکه امروز آب و آتش عاجز از اعجاز اوست | گر بخواهد زآب سازد شمع و ز آتش آسیا | |
| گفتم ای جبریل عصمت گفتم ای هدهد خبر | وحی پردازی عفا الله ملک بخشی مرحبا | |
| دعوتم کردی به لشگرگاه خاقان کبیر | حبذا لشگرگه خاقان اکبر حبذا | |
| لیک من در طوق خدمت چون کبوتر بد دلم | پیش شه بازی چنان، زنهار کی باشد مرا | |
| گفت کان شه باز در نسرین گردون ننگرد | بر کبوتر باز بیند اینت پنداری خطا | |
| هین بگو ای فیض رحمت هین بگو ای ظل حق | هین بگو ای حرز امت هین بگو ای مقتدا | |
| ای خدیو ماه رخش ای خسرو خورشید چتر | ای یل بهرام زهره ای شه کیوان دها | |
| آستانت گنبد سیماب گون را متکاست | بنده‌ی سیماب دل سیماب شد زین متکا | |
| خود سپاه پیل در بیت الحرم گو پی منه | خود قطار خوک در بیت المقدس گو میا | |
| کی برند آب درمنه بر لب آب حیات | کی شود سنگ منات اندر خور سنگ منا | |
| بنده چون زی حضرتت پوید ندارد بس خطر | نجم سفلی چون شود شرقی ندارد بس ضیا |