| نام او چون اسم اعظم تاج اسمادان از آنک | حلقه‌ی میم منوچهر است طوق اصفیا | |
| بلکه رضوان زین پس از میم منوچهر ملک | یاره‌ی حوران کند گر شاه را بیند رضا | |
| دایره‌ی میم منوچهر از ثوابت برتر است | آفرینش در میانش نقطهای بس بینوا | |
| گر سما چون میم نام او نبودی از نخست | هم چو سین در هم شکستی تاکنون سقف سما | |
| حرمتی دارد چنان توقیع او کاندر بهشت | صح ذلک گشت تسبیح زبان انبیا | |
| چرخ را توقیع او حرز است چون او برکشد | آن سعادت بخش مریخ زحل‌وش در وغا | |
| تیغ او خواهد گرفتن روم و هند از بهر آنک | این دو جا را هست مریخ و زحل فرمان روا | |
| هم زبانش تیغ و هم تیغش زبان نصرت است | این سراید سر وحی و آن کند درس غزا | |
| تیغ حصرم رنگ و بر وی دانه دانه چون عنب | بخت کرده زان عنب نقل و ز حصرم توتیا | |
| تیغ او آبستن است از فتح و اینک بنگرش | نقطهای چهره بر آبستنی دارد گوا | |
| شاه در یک حال هم خضر است و هم اسکندر است | کینه‌ی دین کرد و شد با آب حیوان آشنا | |
| هم ز پیش آب حیوان سد ظلمت برگرفت | هم میان آب کر سدی دگر کرد ابتدا | |
| از نهیب این چنین سد کوست فتح الباب فتح | سد باب الباب لرزان شد به زلزال فنا | |
| شاه بود آگه که وقتی ماه و گاو زمین | کلی اجزای گیتی را کنند از هم جدا | |
| پیش از آن کز هم برفتی هفت اندام زمین | رفت و پیش گاو و ماهی ساخت سدی از قضا | |
| پس بر آن سد مبارک ده انامل برگماشت | جدولی را هفت دریا ساخت از فیض عطا | |
| وز فلک آورد در وی گاو و ماهی و صدف | گاو گردنده، صدف جنبان و ماهی آشنا | |
| ماهیش دندان فکن گشت و صدف گوهر نمای | گاو او عنبر فزای و ساحلش سنبل گیا | |
| بود در احکام خسرو کز پی سی و دو سال | خسف آب و باد خواهد بود در اقلیم ما | |
| آب را بربست و دست و باد را بشکست پای | تا نه زآب آید گزند و نه ز باد آید بلا |