ز باغ عافیت بوئی ندارم
|
|
که دل گم گشت و دلجویی ندارم
|
بنالم کرزوبخشی ندیدم
|
|
بگریم کشنارویی ندارم
|
برانم بازوی خون از رگ چشم
|
|
که با غم زور بازویی ندارم
|
فلک پل بر دلم خواهد شکستن
|
|
کز آب عافیت جویی ندارم
|
بسازم مجلسی از سایهی خویش
|
|
که آنجا مجلس آشویی ندارم
|
چه پویم بر پی مردان عالم
|
|
کز آن سر مرحباگویی ندارم
|
بهر مویی مرا واخواست از کیست
|
|
که اینجا محرم مویی ندارم
|
گر از حلوای هر خوان بینصیبم
|
|
نه سکبای هر ابرویی ندارم
|
در این عالم که آب روی من رفت
|
|
بدان عالم شدن رویی ندارم
|
من آن زن فعلم از حیض خجالت
|
|
که بکری دارم و شویی ندارم
|
نه خاقانی من است و من نه اویم
|
|
که تاب درد چون اویی ندارم
|