| ازین چشمه لیک آب‌رویی ندید | ز خارم گل آرزویی نچید | |
| چو از من برد قاصد نامه‌بر | به آن مادر مهربان این خبر، | |
| وز این غم بسوزد دل و جان او | شود خون‌فشان چشم گریان او، | |
| قدم در طریق صبوری نهد | جزع را به رخ داغ دوری نهد | |
| نه کوشد چو خور در گریبان‌دری! | نه پوشد چو مه جامه نیلوفری! | |
| نه نالد ز رنج و نه موید ز درد! | نه مالد به خاک سیه روی زرد! | |
| چرا غم خورد زیرک هوشیار، | چو ز آغاز می‌داند انجام کار؟ | |
| سرانجام گیتی به خون خفتن است | به خواری به خاک اندرون رفتن است | |
| تفاوت ندارد درین کس ز کس | جز این کاوفتد اندکی پیش و پس | |
| گران‌مایه عمرم که مستعجل است | ز میقات سی، کرده رو در چل است | |
| گرفتم که از سی به سیصد رسد | به هر روز ملکی مجدد رسد | |
| چه حاصل از آن هم چو جاوید نیست | ز چنگ اجل رستن امید نیست | |
| بود کن ز من مانده در من رسد | وز این تیره گلخن به گلشن رسد | |
| به یک جای گیریم با هم مقام | بر این ختم شد نامه‌ام، والسلام!» |