| آهسته همی‌زدند گامی | فریادکنان به هر مقامی | |
| چون نغمه‌ی درد و غم سرایان | آمد ره دورشان به پایان، | |
| خونابه‌ی غم کشیدگان‌اش | شستند به آب دیدگان‌اش | |
| چاک افکندند در دل خاک | جا کرد به خاک با دل چاک | |
| و آن دم که شدند مهربانان | دامن ز غبار او فشانان | |
| هر یک به مقام خویشتن باز | مجروح ز دور چرخ ناساز، | |
| در ریخت ز دشت و در دد و دام | کردند به خوابگاهش آرام | |
| در پرتو آن مزار پر نور | گشتند ددان ز خوی بد، دور | |
| آری، عاشق که پاکبازست، | عشقش نه ز عالم مجازست | |
| قلبی ببرد ز جان قلاب | گردد مس قلب او زر ناب | |
| مجنون که به خاک در، نهان شد | گنج کرم همه جهان شد | |
| هر کس ز غمی فتاده در رنج | زد دست طلب به پای آن گنج | |
| ز آن گنج کرم مراد خود یافت | گر یک دو مراد جست، صد یافت | |
| روی همه، در حظیره‌اش بود | چشم همه، بر ذخیره‌اش بود | |
| شد روضه‌ی جان، حظیره‌ی او | رضوان ابد، ذخیره‌ی او | |
| آرند که صوفی‌ای صفا کیش | برداشت به خواب پرده از پیش | |
| مجنون بر وی شد آشکارا | با او نه به صواب مدارا | |
| گفت: «ای شده از خرابی حال، | بر نقش مجاز، فتنه سی سال! | |
| چون کرد اجل نبرد با تو، | معشوق ازل چه کرد با تو؟» | |
| گفتا: «به سرای عزت‌ام خواند | بر صدر سریر قرب بنشاند |