| کس کشته‌ی بی‌دیت چو من نیست | محروم ز تعزیت چو من نیست | |
| نی بر سر من گریست یاری | نی شست ز روی من غباری | |
| نز دوست کسی سلامی آورد | در پرسش من پیامی آورد | |
| شد شیشه‌ی چرخ بر دلم تنگ | زد شیشه‌ی زندگی‌م بر سنگ | |
| تا حشر خلد به هر دل ریش | این شیشه‌ی ریزه‌ریزه چون نیش | |
| چون اهل حی این خبر شنیدند | بر خود همه جامه‌ها دریدند | |
| از فرق عمامه‌ها فکندند | مو ببریدند و چهره کندند | |
| یکسر همه اهل آن قبیله | از صدق درون، برون ز حیله | |
| گشتند روان به جای آن کوه | بر سینه هزار کوه اندوه | |
| دل پر غم و درد و دیده پر خون | راه آوردند سوی مجنون | |
| هر کس ره ماتمی دگر زد | بر دل رقم غمی دگر زد | |
| آن خورد دریغ بر جوانی‌ش | وین کرد فغان ز ناتوانی‌ش | |
| آن گفت ز طبع نکته‌زای‌اش | وین گفت ز نظم جانفزای‌اش | |
| ز آن شور و شغب چو بازماندند | چون مه به عماری‌اش نشاندند | |
| همخوابه‌ی مرده را ز یاری | با او کردند هم‌عماری | |
| اظهار بزرگواری‌اش را | عامرنسبان عماری‌اش را | |
| بر گردن و دوش جای کردند | رفتن سوی حله رای کردند | |
| در هر گامی که می‌نهادند | صد چشمه ز چشم می‌گشادند | |
| در هر قدمی که می‌بریدند | صد ناله ز درد می‌کشیدند | |
| از دجله‌ی چشمشان به هر میل | شط بر شط بود، نیل در نیل |