| خلقی همه شاد، غیر لیلی | خندان به مراد، غیر لیلی | |
| از خنده ببست درج گوهر | وز گریه گشاد لل تر | |
| وآن تشنه‌جگر ستاده از دور | بر آب نظر نهاده از دور | |
| روزی دو سه چون به صبر بنشست | شوق آمد و پشت صبر بشکست | |
| شد همبر نخل راستینش | زد دست هوس در آستینش | |
| زد بانگ که: «خیز و دور بنشین! | زین تازه رطب صبور بنشین! | |
| خوش نیست ز پاشکسته شاخی | میدان هوس بدین فراخی! | |
| آن کس که فگار خار اوی‌ام | دل‌خسته در انتظار اوی‌ام، | |
| صبر و دل و دین فدای من کرد | جان را هدف بلای من کرد، | |
| در بادیه از من است دل تنگ | در کوه ز من زند به دل سنگ، | |
| آهو به خیال من چراند | جامه به هوای من دراند، | |
| از من نفسی نبوده غافل | وز من به کسی نگشته مایل، | |
| یک بار ندیده سیر، رویم | گامی نزده دلیر، سویم | |
| راضی‌ست به سایه‌ای ز سروم | خرسند به پری از تذروم | |
| ز آن سایه نکردم‌اش سرافراز | وین پر سوی او نکرده پرواز | |
| پیمان وفای اوست طوقم | غالب به لقای اوست شوقم | |
| چون با دگری در آورم سر؟ | وز وصل کسی دگر خورم بر؟ | |
| مغرور مشو به حشمت خویش! | می‌دار نگاه، عزت خویش! | |
| سوگند به صنع صانع پاک! | اعجوبه‌نگار تخته‌ی خاک، | |
| که‌ت بار دگر اگر ببینم | دست آورده در آستینم، |