| هر چیز طلب کنی، بیارم | در پای تو ریزم آنچه دارم | |
| داماد نی‌ام تو را و فرزند، | هستم به قبول بندگی، بند» | |
| چون شد پدرش ز خوان آن پیر | زین طعمه‌ی پاک، چاشنی‌گیر | |
| آن تازه‌جوان پسندش افتاد | بی تاب و گره به بندش افتاد | |
| گفتا که: «جمال او ندیده | فرزند من است و نور دیده!» | |
| رفت و طلبید مادرش را | آن قدر شناس گوهرش را | |
| او نیز به این سخن رضا داد | وین داعیه را به سینه جا داد | |
| گفتا که: «مناسب است و لایق، | این کار به حال هر دو عاشق | |
| لیلی چو به این شود هم آغوش، | از یار کهن کند فراموش | |
| مجنون چو ازین خبر برد بوی، | در آرزوی دگر کند روی | |
| ما هم برهیم در میانه، | از گفت و شنید این فسانه، | |
| لیکن چو به لیلی این سخن گفت | ز اندیشه چو زلف خود برآشفت | |
| از شعله‌ی این غم‌اش جگر سوخت | رنگ سمنش چو لاله افروخت | |
| نی تاب خلاف رای مادر | بیرون‌شدن از رضای مادر، | |
| نی‌طاقت ترک یار دیرین | سر تافتن از قرار دیرین | |
| نگشاد دهن به چاره کوشی | گفتند: رضاست این خموشی! | |
| دادند به خواستگار پیغام | تا در پی این غرض زند گام | |
| دلداده چو این پیام بشنید | کار دو جهان به کام خود دید | |
| آرایش مجلس طرب کرد | اشراف قبیله را طلب کرد | |
| هر یک به مقام خود نشستند | مه را به ستاره عقد بستند |