| بیرون از در چه دید؟ مجنون! | افتاده ز عقل و هوش بیرون | |
| بالای سرش نشست خون‌ریز | از نرگس شوخ فتنه‌انگیز | |
| از گریه به رویش آب می‌زد | نی آب، که خون ناب می‌زد | |
| ز آن خواب گران به هوش‌اش آورد | در غلغله‌ی خروش‌اش آورد | |
| برخاست به روی دوست دیدن | بنشست به گفتن و شنیدن | |
| آن بود ز ناله درد دل گوی، | وین بود به گریه رخ به خون شوی | |
| آن گفت که: «بی‌رخت بجان‌ام! | وین گفت که: «من فزون از آن‌ام!» | |
| آن گفت: «دلم هزار پاره‌ست!» | وین گفت که: «این زمان چه چاره‌ست؟» | |
| آن گفت که: «هجر جان گدازست» | وین گفت که: «وصل چاره‌سازست» | |
| آن گفت که: «بی تو دردناک‌ام» | وین گفت که: «از غمت هلاک‌ام» | |
| آن گفت: «مراست دل ز غم ریش» | وین گفت : «مراست ریش از آن بیش» | |
| آن گفت: «نمی‌روم از این کوی» | وین گفت: «به ترک جان خود گوی!» | |
| آن گفت: «در آتش‌ام ز دوری» | وین گفت که: «پیشه کن صبوری!» | |
| آن گفت که: «که صبر نیست کارم» | وین گفت: «جز این دوا ندارم» | |
| آن گفت که: «خوش بود رهایی» | وین گفت: «ز محنت جدایی» | |
| آن گفت:«فغان ز کینه کیشان!» | وین گفت که: «باد مرگ ایشان!» | |
| آن گفت:«دلم ز غم دو نیم است» | وین گفت:«چه غم؟ خدا کریم است!» | |
| چون گفته شد آنچه گفتنی بود | و آن راز که هم نهفتنی بود | |
| با هم به وداع ایستادند | وز هر مژه سیل خون گشادند | |
| آن روی به دشت کرد یا کوه | وین ماند به جا چو کوه اندوه |