| قیس و پدرش به هم نشستند | اعیان قبیله حلقه بستند | |
| منشور خلیفه کرد بیرون | مضمون وی آنکه: «قیس مجنون | |
| کز لیلی و عشق او زند لاف، | بیرون ننهد قدم ز انصاف! | |
| زین پس پی کار خود نشیند! | بر خاک دیار خود نشیند! | |
| لیلی‌گویان غزل نخواند! | لیلی‌جویان جمل نراند! | |
| پا بازکشد ز جستجویش! | لب مهر کند ز گفت و گویش! | |
| منزل نکند بر آستانش! | محفل ننهد ز داستانش! | |
| بر خاک درش وطن نسازد! | وز ذکر وی انجمن نسازد! | |
| ور ز آنکه کند خلاف این کار، | باشد به هلاک خود سزاوار! | |
| هر کس که کند به قتلش آهنگ | بر شیشه‌ی هستی‌اش زند سنگ، | |
| بر وی دیت و قصاص نبود! | سرکوبی عام و خاص نبود! | |
| این واقعه را چو قوم دیدند | مضمون مثال را شنیدند، | |
| بر قیس زبان دراز کردند | چشم شفقت فراز کردند | |
| گفتند که: «غور کار دیدی؟! | منشور خلیفه را شنیدی؟! | |
| من‌بعد مجال دم‌زدن نیست | بالاتر از این سخن، سخن نیست | |
| گر می‌نشوی بدین سخن راست | خونت هدر است و مال، یغماست | |
| بر مادر و بر پدر ببخشای! | زین شیوه‌ی ناصواب بازآی!» | |
| مجنون ز سماع این ترانه | برداشت نفیر عاشقانه | |
| هوشش ز سر و توان ز تن رفت | مصروع آسا ز خویشتن رفت | |
| گردش همه خلق حلقه بستند | در حلقه‌ی ماتمش نشستند |