| کف در کف دیگران نهادی | رخ در رخ دیگران ستادی | |
| پیش آمدم‌ات، فکندی‌ام پس | خوارم کردی به چشم هر خس | |
| و آخر در لطف باز کردی | صد عشوه و ناز ساز کردی | |
| چون پروردی به درد و صاف‌ام | یک جرعه نداشتی معاف‌ام | |
| گفتی سخنان فتنه‌انگیز | کردی ز آن می به مستی‌ام تیز | |
| گر بیخودی‌ای کنم چه چاره؟ | من آدمی‌ام نه سنگ خاره!» | |
| لیلی چو شنید این حکایت | گفتا به کرشمه‌ی عنایت | |
| با قیس، که: «ای مراد جانم! | قوت‌ده جسم ناتوانم! | |
| دردی که توراست حاصل از من، | داغی که توراست بر دل از من، | |
| درد دل من از آن فزون است | وز دایره‌ی صفت برون است» | |
| شد قیس ز ذوق این سخن شاد | شادان رخ خود به خانه بنهاد |