| بدو گفتند کن شاه جوان‌بخت | به سوی تخته رو کرد از سر تخت | |
| وداع کلبه‌ی تنگ جهان کرد | وطن بر اوج کاخ لامکان کرد | |
| چو بشنید این سخن از خویشتن رفت | فروغ نیر هوش‌اش ز تن رفت | |
| ز هول این حدیث، آن سرو چالاک | سه روز افتاد همچون سایه بر خاک | |
| چو چارم روز شد ز آن خواب بیدار | سماع آن ز خود بردش دگر بار | |
| سه بار این سان سه روز از خود همی رفت | به داغ سینه‌سوز از خود همی‌رفت | |
| چهارم بار چون آمد به خود باز | ز یوسف کرد اول پرسش آغاز | |
| جز این از وی خبر بازش ندادند | که همچون گنج در خاکش نهادند | |
| نخست از دور چرخ ناموافق | گریبان چاک زد چون صبح صادق | |
| به سینه از تغابن سنگ می‌زد | تپانچه بر رخ گلرنگ می‌زد | |
| به سوی فرق نازک برد پنجه | ز زور پنجه آن را ساخت رنجه | |
| ز ریحان سرو بستان را سبک کرد | به چیدن سنبلستان را تنک کرد | |
| ز دل نوحه، ز جان فریاد برداشت | فغان از سینه‌ی ناشاد برداشت | |
| «وفادار! وفاداری نه این بود | به یاران شیوه‌ی یاری نه این بود | |
| عجب خاری شکستی در دل من | که بیرون ناید الا از گل من | |
| همان بهتر کز اینجا پر گشایم | به یک پرواز کردن سویت آیم» | |
| به یک جنبش از آن اندوه‌خانه | به رحلتگاه یوسف شده روانه | |
| ندید آنجا نشان ز آن گوهر پاک | بجز خرپشته‌ای از خاک نمناک | |
| بر آن خرپشته آن خورشیدپایه | به خاک انداخت خود را همچو سایه | |
| گهی فرقش همی بوسید و گه پای | فغان می‌زد ز دل کای وای من وای! |