| چو آن گرد خطا از من فشاندی، | به من ده باز! آنچ از من ستاندی! | |
| چو برگشت از ره، آن بر مصریان شاه | گرفت افغان‌کنان بازش سرراه | |
| که: «پاکا، آنکه شه را ساخت بنده! | ز ذل و عجز کردش سرفکنده! | |
| به فرق بنده‌ی مسکین محتاج، | نهاد از عز و جاه خسروی تاج!» | |
| چو جا کرد این سخن در گوش یوسف | برفت از هیبت آن هوش یوسف | |
| به حاجب گفت کاین تسبیح‌خوان را، | که برد از جان من تاب و توان را | |
| به خلوت‌خانه‌ی خاص من آور! | به جولانگاه اخلاص من آور! | |
| که تا یک شمه از حالش بپرسم | وز این ادبار و اقبالش بپرسم | |
| کز آن تسبیح چون شور و شغب کرد | عجب ماندم، که تاثیری عجب کرد | |
| گرش دردی نه دامنگیر باشد، | کلامش را کی این تاثیر باشد؟ | |
| ز غوغای سپه چون رست یوسف | به خلوتگاه خود بنشست یوسف، | |
| درآمد حاجب از در، کای یگانه! | به خوی نیک در عالم فسانه! | |
| ستاده بر در اینک آن زن پیر | که در ره مرکبت را شد عنانگیر | |
| بگفتا: «حاجت او را روا کن! | اگر دردی‌ش هست آن را دوا کن!» | |
| بگفت: «او نیست ز آن سان کوته‌اندیش | که با من باز گوید حاجت خویش» | |
| بگفتا: «رخصت‌اش ده! تا درآید | حجاب از حال خود، هم خود گشاید» | |
| چو رخصت یافت، همچون ذره رقاص | درآمد شادمان در خلوت خاص | |
| چو گل خندان شد و چون غنچه بشکفت | دهان پرخنده یوسف را دعا گفت | |
| ز بس خندیدنش یوسف عجب کرد | ز وی نام و نشان وی طلب کرد | |
| بگفت: «آنم که چون روی تو دیدم | تو را از جمله عالم برگزیدم |