| زلیخا کرد بعد از ره‌نشینی | هوای دولت دیدار بینی | |
| شبی سر پیش آن بت بر زمین سود | که عمری در پرستش کاری‌اش بود | |
| بگفت: «ای قبله‌ی جانم جمالت! | سر من در عبادت پایمالت! | |
| تو را عمری‌ست کز جان می‌پرستم | برون شد گوهر بینش ز دستم | |
| به چشم خود ببین رسوایی‌ام را! | به چشمم بازده‌ی بینایی‌ام را! | |
| ز یوسف چند باشم مانده مهجور؟ | بده چشمی که رویش بینم از دور! | |
| چو شاه خور به تخت خاور آمد | صهیل ابلق یوسف بر آمد | |
| برون آمد زلیخا چون گدایی | گرفت از راه یوسف تنگنایی | |
| به رسم دادخواهان داد برداشت | ز دل ناله، ز جان فریاد برداشت | |
| کس از غوغا، به حال او نیفتاد | به حالی شد که او را کس مبیناد! | |
| ز درد دل فغان می‌کرد و می‌رفت | ز آه آتش فشان می‌کرد و می‌رفت | |
| به محنت خانه‌ی خود چون پی آورد | دو صد شعله به یک مشت نی آورد | |
| به پیش آورد آن سنگین صنم را | زبان بگشاد تسکین الم را | |
| که ای سنگ سبوی عز و جاهم! | به هر راهی که باشم سنگ راهم! | |
| تو سنگی، خواهم از ننگ تو رستن! | به سنگی گوهر قدرت شکستن | |
| بگفت این، پس به زخم سنگ خاره | خلیل آسا شکست‌اش پاره پاره | |
| ز شغل بت‌شکستن چون بپرداخت | به آب چشم و خون دل وضو ساخت | |
| تضرع کرد و رو بر خاک مالید | به درگاه خدای پاک نالید: | |
| «اگر رو بر بت آوردم، خدایا! | به آن بر خود جفا کردم، خدایا!، | |
| به لطف خود جفای من بیامرز! | خطا کردم، خطای من بیامرز! |