| به سر بردی در آن ویران، مه و سال | سرش ز افسر تهی، پایش ز خلخال | |
| تهی از حله‌های اطلس‌اش دوش | سبک از دانه‌های گوهرش گوش | |
| به مهر یوسف‌اش از خاک بستر | به از مهد حریر حورگستر | |
| نرفتی غیر «یوسف!» بر زبانش | نبودی غیر او آرام جانش | |
| خبرگویان ز یوسف لب ببستند | پس زانوی خاموشی نشستند | |
| زلیخا را ز تنهایی چو جان کاست | به راه یوسف از نی خانه‌ای خواست | |
| بدو کردند نی‌بستی حواله | چون موسیقار پر فریاد و ناله | |
| چو کردی از جدایی ناله آغاز | جدا برخاستی از هر نی آواز | |
| چو از هجر آتش اندر وی گرفتی | ز آهش شعله اندر نی گرفتی | |
| به حسرت بر سر راهش نشستی | خروشان بر گذرگاهش نشستی | |
| چو بی‌یوسف رسیدی خیلی از راه | به طنزش کودکان کردندی آگاه | |
| که: «اینک در رسید از راه، یوسف | به رویی رشک مهر و ماه، یوسف» | |
| زلیخا گفتی: «از یوسف در اینان | نمی‌یابم نشان، ای نازنینان! | |
| به دل زین طنز مپسندید داغم! | که نید بوی یوسف در دماغم | |
| به هر منزل که آن دلدار گردد | جهان پر نافه‌ی تاتار گردد» | |
| چو یوسف در رسیدی با گروهی | کز ایشان در دل افتادی شکوهی | |
| بگفتندی که: «از یوسف خبر نیست | درین قوم از قدوم او اثر نیست» | |
| بگفتی: «در فریب من مکوشید! | قدوم دوست را از من مپوشید!» | |
| چو کردی گوش آن حیران مهجور | ز چاووشان، نوای «دور شو، دور!» | |
| زدی افغان که: «من عمری ست دورم | به صد محنت درین دوری صبورم» |