| دلی کز دلبری ناشاد باشد | ز هر شادی و غم آزاد باشد | |
| غمی دیگر نگیرد دامن او | نگردد شادی‌ای پیرامن او | |
| زلیخا بود مرغی محنت آهنگ | جهان چون خانه‌ی مرغان بر او تنگ | |
| غم یوسف ز جان او نمی‌رفت | حدیثش از زبان او نمی‌رفت | |
| درین وقتی که رفت از سر عزیزش | نماند اسباب دولت هیچ چیزش، | |
| خیال روی یوسف یار او بود | انیس خاطر افگار او بود | |
| به یادش روی در ویرانه‌ای کرد | وطن در کنج محنت‌خانه‌ای کرد | |
| ز مژگان دم به دم خوناب می‌ریخت | مگر خوناب خون ناب می‌ریخت | |
| چو بود از تاب دل، سوزان تب او | مژه می‌ریخت آبی بر لب او | |
| نمی‌شست از رخ آن خونابه گویی | از آن خونابه بودش سرخ‌رویی | |
| گهی کندی به ناخن روی گلگون | چو چشم خود گشادی چشمه‌ی خون | |
| گهی سینه گهی دل می‌خراشید | ز جان جز نقش جانان می‌تراشید | |
| فراوان سال‌ها کار وی این بود | ز هجران رنج و تیمار وی این بود | |
| جوانی، تیره گشت از چرخ پیرش | به رنگ شیر شد موی چو قیرش | |
| گریزان گشت زاغ از تیر تقدیر | به جای زاغ شد بوم آشیان‌گیر | |
| به روی تازه چون گلچین‌اش افتاد | شکن در صفحه‌ی نسرین‌اش افتاد | |
| سهی سروش ز بار عشق خم شد | سرش چون حلقه همراز قدم شد | |
| نه سر، نی پای بود از بخت واژون | ز بزم وصل، همچون حلقه بیرون | |
| درین نم دیده خاک، از خون مردم | چو شد سرمایه‌ی بینایی‌اش گم، | |
| به پشت خم از آن بودی سرش پیش | که جستی گم شده سرمایه‌ی خویش |