| به حکم عقل تعبیری ندارد | بجز اعراض تدبیری ندارد | |
| جوان مردی که از یوسف خبر داشت | ز روی کار یوسف پرده برداشت | |
| که: «در زندان همایونفر جوانی‌ست | که در حل دقایق خرده‌دانی‌ست | |
| اگر گویی بر او بگشایم این راز | وز او تعبیر خوابت آورم باز» | |
| بگفتا: «اذن خواهی چیست از من؟ | چه بهتر کور را، از چشم روشن؟» | |
| روان شد جانب زندان جوان مرد | به یوسف حال خواب شه بیان کرد | |
| بگفتا: «گاو و خوشه هر دو سال‌اند | به اوصاف خودش وصاف حال‌اند | |
| چو باشد خوشه سبز و گاو فربه | بود از خوبی سال‌ات خبر ده | |
| چو باشد خوشه خشک و گاو لاغر | بود از سال تنگ‌ات قصه‌آور | |
| نخستین سال‌های هفت گانه | بود باران و آب و کشت و دانه | |
| همه عالم ز نعمت پر بر آید | وز آن پس هفت سال دیگر آید | |
| که نعمت‌های پیشین خورده گردد | ز تنگی جان خلق آزرده گردد | |
| نبارد ز آسمان ابر عطایی | نروید از زمین شاخ گیایی | |
| ز عشرت مال‌داران دست دارند | ز تنگی تنگ‌دستان جان سپارند | |
| چنان نان کم شود بر خوان دوران | که گوید آدمی نان! و دهد جان» | |
| جوان مرد این سخن بشنید و برگشت | حریف بزم شاه دادگر گشت | |
| حدیث یوسف و تعبیر او گفت | دل شاه از غمش چون غنچه بشکفت | |
| بگفتا: «خیز و یوسف را بیاور! | کز او به گرددم این نکته باور | |
| سخن کز دوست آری، شکرست آن | ولی گر خود بگوید خوشترست آن» | |
| دگر باره به زندان شد روانه | ببرد این مژده سوی آن یگانه |