| چو رو سوی شه مسندنشین کرد | به وی یوسف وصیت اینچنین کرد | |
| که چون در صحبت شه باریابی | به پیشش فرصت گفتار یابی، | |
| مرا در مجلسش یادآوری زود | کز آن یادآوری وافر بری سود | |
| بگویی هست در زندان غریبی | ز عدل شاه دوران بی‌نصیبی | |
| چنین‌اش بی‌گنه مپسند رنجور! | که هست این از طریق معدلت دور | |
| چو خورد آن بهره‌مند از دولت و جاه | می از قرابه‌ی قرب شهنشاه، | |
| چنان رفت آن وصیت از خیالش | که بر خاطر نیامد چند سال‌اش! | |
| بسا قفلا که ناپیدا کلیدست | بر او راه گشایش ناپدیدست | |
| ز نا گه، دست صنعی در میان نه | به فتح‌اش هیچ صانع را گمان نه، | |
| پدید آید ز غیب او را گشادی | ودیعت در گشادش هر مرادی | |
| چو یوسف دل ز حیلت‌های خود کند | برید از رشته‌ی تدبیر، پیوند | |
| ز پندار خودی و بخردی رست | گرفت‌اش فیض فضل ایزدی، دست | |
| شبی سلطان مصر آن شاه بیدار | به خوابش هفت گاو آمد پدیدار | |
| همه بسیار خوب و سخت فربه | به خوبی و خوشی از یکدگر به | |
| وز آن پس هفت دیگر در برابر | پدید آمد سراسر خشک و لاغر | |
| در آن هفت نخستین روی کردند | بسان سبزه آن را پاک خوردند | |
| بدین سان سبز و خرم هفت خوشه | که دل ز آن قوت بردی، دیده توشه | |
| برآمد وز عقب هفت دگر خشک | بر آن پیچید و کردش سر به سر خشک | |
| چو سلطان بامداد از خواب برخاست | ز هر بیداردل تعبیر آن خواست | |
| همه گفتند کاین خواب محال است | فراهم کرده‌ی وهم و خیال است |