| ز مادر هر که دولتمند زاید | فروغ دولتش ظلمت زداید | |
| به خارستان رود، گلزار گردد | گل از وی نافه‌ی تاتار گردد | |
| به زندان گر درآید، خرم و شاد | کند زندانیان را از غم آزاد | |
| چو زندان بر گرفتاران زندان | شد از دیدار یوسف باغ خندان | |
| همه از مقدم او شاد گشتند | ز بند درد و رنج آزاد گشتند | |
| اگر زندانی‌ای بیمار گشتی | اسیر محنت تیمار گشتی، | |
| کمر بستی پی بیمارداری‌ش | خلاصی دادی از تیمار و خواری‌ش | |
| وگر جا بر گرفتاری شدی تنگ | سوی تدبیر کارش کردی آهنگ | |
| وگر بر مفلسی عشرت شدی تلخ | ز ناداری نمودی غره‌اش سلخ، | |
| ز زرداران کلید زر گرفتی | ز عیشش قفل تنگی برگرفتی | |
| وگر خوابی بدیدیی نیک‌بختی | به گرداب خیال افتاده رختی | |
| شنیدی از لبش تعبیر آن خواب | به خشکی آمدی رختش ز گرداب | |
| دو کس از محرمان شاه آن بوم | ز خلوتگاه قربش مانده محروم، | |
| به زندان همدمش بودند و همراز | در آن ماتمکده با وی هم‌آواز | |
| به یک شب هر یکی دیدند خوابی | کز آن در جانشان افتاد تابی | |
| یکی را مژده‌ده، خواب از نجاتش | یکی را مخبر، از قطع حیاتش | |
| ولی تعبیر آن ز ایشان نهان بود | وز آن بر جانشان بار گران بود | |
| به یوسف خواب‌های خود بگفتند | جواب خواب‌های خود شنفتند | |
| یکی را گوشمال از دار دادند | یکی را بر در شه بار دادند | |
| جوان مردی که سوی شاه می‌رفت | به مسندگاه عز و جاه می‌رفت |