| زلیخا از جواب او برآشفت | به سرهنگان بی‌فرهنگ خود گفت | |
| که زرین افسرش از سر فکندند | خشن پشمینه‌اش در بر فکندند | |
| ز آهن بند بر سیمش نهادند | به گردن طوق تسلیمش نهادند | |
| بسان عیسی‌اش بر خر نشاندند | به هر کویی ز مصر آن خر براندند | |
| منادی‌زن منادی برکشیده | که: «هر سرکش غلام شوخ‌دیده | |
| که گیرد شیوه‌ی بی‌حرمتی پیش | نهد پا در فراش خواجه‌ی خویش، | |
| بود لایق که همچون ناپسندان | بدین خواری برندش سوی زندان» | |
| چو در زندان گرفت از جنبش آرام | به زندانبان زلیخا داد پیغام | |
| کزین پس محنت‌اش مپسند بر دل! | ز گردن غل، ز پایش بند بگسل! | |
| یکی خانه برای او جدا کن! | جدا از دیگران، آنجاش جا کن! | |
| در آن خانه چو منزل ساخت یوسف | بساط بندگی انداخت یوسف | |
| رخ آورد آنچنان که‌ش بود عادت | در آن منزل به مهراب عبادت | |
| چو مردان در مقام صبر بنشست | به شکر آن که از کید زنان رست |