| چو از دستان آن ببریده‌دستان | همه از خود پرستی بت‌پرستان | |
| دل یوسف نگشت از عصمت خویش | بسی از پیشتر شد عصمتش بیش، | |
| همه خفاش آن خورشید گشتند | ز نور قرب وی نومید گشتند | |
| زلیخا را غبارانگیز کردند | به زندان کردن او تیز کردند | |
| زلیخا با عزیز آمیخت یک شب | ز دل این غصه بیرون ریخت یک شب | |
| که: «گشتم زین پسر بدنام در مصر | شدم رسوای خاص و عام در مصر | |
| درین قول‌اند مرد و زن موافق | که من بر وی از جان‌ام گشته عاشق | |
| در آن فکرم که دفع این گمان را | سوی زندان فرستم این جوان را | |
| به هر کوی‌اش به عجز و نامرادی | بگردانم منادی در منادی | |
| که این باشد سزای آن بداندیش | که انبازی کند با خواجه‌ی خویش | |
| چو مردم قهر من با او ببینند | از آن ناخوش گمان یک‌سو نشینند» | |
| عزیز اندیشه‌ی او را پسندید | ز استصواب آن طبعش، بخندید | |
| بگفتا: «من تفکر پیشه کردم | درین معنی بسی اندیشه کردم | |
| نچیدم گوهری به ز آنکه سفتی | نیامد در دلم به ز آنچه گفتی | |
| به دست توست اکنون اختیارش | ز راه خویشتن بنشان غبارش!» | |
| زلیخا از وی این رخصت چو بشنید | سوی یوسف عنان کید پیچید | |
| که: «گر کامم دهی کامت برآرم | به اوج کبریا نامت برآرم | |
| وگرنه صد در محنت گشاده | پی زجر تو زندان ایستاده | |
| به رویم خرم و خندان نشینی | از آن بهتر که در زندان نشینی!» | |
| زبان بگشاد یوسف در خطابش | بداد آن‌سان که می‌دانی! جوابش |