| پری‌رویان مصری حلقه بسته | به مسندهای زرکش خوش نشسته | |
| ز هر خوان آنچه می‌بایست خوردند | ز هر کار آنچه می‌شایست کردند | |
| چو خوان برداشتند از پیش آنان | زلیخا شکرگویای مدح‌خوانان | |
| نهاد از طبع حیلت‌ساز پر فن | ترنج و گزلکی بر دست هر تن | |
| به یک کف گزلکی در کار خود تیز | به دیگر کف ترنجی شادی‌انگیز | |
| بدیشان گفت پس کای نازنینان! | به بزم نیکویی بالانشینان! | |
| چرا دارید ازین سان تلخ کامم | به طعن عشق عبرانی غلامم؟ | |
| اجازت گر بود آرم برون‌اش | بدین اندیشه کردم رهنمون‌اش | |
| همه گفتند کز هر گفت و گویی | بجز وی نیست ما را آرزویی | |
| ترنجی کز تو اکنون بر کف ماست | پی صفراییان داروی صفراست | |
| بریدن بی‌رخش نیکو نیاید | نمی‌برد کسی تا او نیاید! | |
| زلیخا دایه را سوی‌اش فرستاد | که: «بگذر سوی ما، ای سرو آزاد!» | |
| به قول دایه، یوسف درنیامد | چو گل ز افسون او خوش برنیامد | |
| به پای خود زلیخا سوی او شد | در آن کاشانه همزانوی او شد | |
| به زاری گفت کای نور دو دیده! | تمنای دل محنت رسیده! | |
| ز خود کردی نخست امیدوارم | به نومیدی فتاد آخر قرارم | |
| فتادم در زبان مردم از تو | شدم رسوا میان مردم از تو | |
| گرفتم آن که در چشم تو خوارم | به نزدیک تو بس بی‌اعتبارم | |
| مده زین خواری و بی‌اعتباری | ز خاتونان مصرم شرمساری! | |
| شد از انفاس آن افسونگر گرم | دل یوسف به بیرون آمدن نرم |