| نسازد عشق را کنج سلامت | خوشا رسوایی و کوی ملامت | |
| غم عشق از ملامت تازه گردد | وز این غوغا بلند، آوازه گردد | |
| ملامت‌های عشق از هر کرانه | بود کاهل‌تنان را تازیانه | |
| چو باشد مرکب رهرو گران خیز | شود ز آن تازیانه سیر او تیز | |
| زلیخا را چو بشکفت آن گل راز | جهانی شد به طعن‌اش بلبل آواز | |
| زنان مصر از آن آگاه گشتند | ملامت را حوالتگاه گشتند | |
| به هر نیک و بدش در پی فتادند | زبان سرزنش بر وی گشادند | |
| که: شد فارغ ز هر ننگی و نامی | دلش مفتون عبرانی غلامی | |
| عجب‌تر کن غلام از وی نفورست | ز دمسازی و همرازی‌ش دورست | |
| نه گاهی می‌کند در وی نگاهی | نه گامی می‌زند با وی به راهی | |
| به هر جا آن کشد برقع ز رخسار | زند این از مژه بر دیده مسمار | |
| همانا پیش چشم او نکو نیست | از آن رو خاطرش را میل او نیست | |
| گر آن دلبر گهی با ما نشستی، | ز ما دیگر کجا تنها نشستی؟ | |
| زلیخا چون شنید این داستان را | فضیحت خواست آن ناراستان را | |
| روان فرمود جشنی ساز کردند | زنان مصر را آواز کردند | |
| چه جشنی، بزم گاه خسروانه | هزارش ناز و نعمت در میانه | |
| بلورین جام‌ها لبریز کرده | به ماء الورد عطرآمیز کرده | |
| در او از خوردنی‌ها هر چه خواهی | ز مرغ آورده حاضر تا به ماهی | |
| پی حلواش داده نیکوان وام | ز لب شکر ز دندان مغز بادام | |
| روان هر سو کنیزان و غلامان | به خدمت همچو طاووسان خرامان |