| چو دید از پس دریده پیرهن را | ملامت کرد آن مکاره زن را | |
| که دانستم که این کید از تو بوده‌ست | بر آن آزاده این قید از تو بوده‌ست | |
| زه راه ننگ و نام خویش، گشتی | طلبکار غلام خویش گشتی | |
| پسندیدی به خود این ناپسندی | وز آن پس جرم خود بر وی فگندی | |
| برو زین پس به استغفار بنشین! | ز خجلت روی در دیوار بنشین! | |
| به گریه گرم کن هنگامه‌ی خویش! | بشو زین حرف ناخوش نامه‌ی خویش! | |
| تو ای یوسف! زبان زین راز دربند! | به هر کس گفتن این راز مپسند! | |
| همین بس در سخن چالاکی تو | که روشن گشت بر ما پاکی تو» | |
| عزیز این گفت و بیرون شد ز خانه | به خوش خویی سمر شد در زمانه | |
| تحمل دلکش است، اما نه چندین! | نکو خویی خوش است، اما نه چندین! | |
| مکن در کار زن چندان صبوری | که افتد رخنه در سد غیوری |