| چو یوسف را گرفت آن مرد سرهنگ | به محنت‌گاه زندان کرد آهنگ، | |
| به تنگ آمد دل یوسف از آن درد | نهان روی دعا در آسمان کرد | |
| که ای دانا به اسرار نهانی! | تو را باشد مسلم رازدانی | |
| دروغ از راست پیش توست ممتاز | که داند جز تو کردن کشف این راز؟ | |
| ز نور صدق چون دادی فروغ‌ام، | منه تهمت به گفتار دروغ‌ام! | |
| گواهی بگذران بر دعوی من! | که صدق من شود چون صبح روشن | |
| ز شست همت کشور گشایش | چو آمد بر هدف تیر دعایش، | |
| در آن مجمع زنی خویش زلیخا | که بودی روز و شب پیش زلیخا | |
| سه ماهه کودکی بر دوش خود داشت | چو جان بگرفته در آغوش خود داشت | |
| چو سوسن بر زبان حرفی نرانده | ز تومار بیان حرفی نخوانده | |
| فغان زد کای عزیز، آهسته‌تر باش! | ز تعجیل عقوبت بر حذر باش! | |
| سزاوار عقوبت نیست یوسف | به لطف و مرحمت اولی‌ست یوسف | |
| عزیز از گفتن کودکی عجب ماند | سخن با او به قانون ادب راند | |
| که: «ای ناشسته لب ز آلایش شیر! | خدای‌ات کرده تلقین حسن تقدیر! | |
| بگو روشن که این آتش که افروخت؟ | کز آنم پرده‌ی عز و شرف سوخت | |
| بگفتا: «من نی‌ام نمام و غماز | که گویم با کسی راز کسی باز | |
| برو در حال یوسف کن نظاره! | که پیراهن چسان‌اش گشته پاره | |
| گر از پیش است بر پیراهنش چاک | زلیخا را بود دامن از آن پاک | |
| ور از پس چاک شد پیراهن او | بود پاک از خیانت دامن او» | |
| عزیز از طفل چون گوش این سخن کرد | روان تفتیش حال پیرهن کرد |