| که باشم من که با خلق کریمت | نهم پای خیانت در حریمت؟ | |
| ز غربت داشتم بر سینه داغی | گرفتم از همه، کنج فراغی | |
| زلیخا قاصدی سویم فرستاد | به رویم صد در اندیشه بگشاد | |
| به افسون‌های شیرین، از ره‌ام برد | به همراهی درین خلوتگه‌ام برد | |
| قضای حاجت خود خواست از من | سکون عافیت برخاست از من | |
| گریزان رو به سوی در دویدم | به صد درماندگی اینجا رسیدم | |
| گرفت اینک! قفای دامنم را | درید از سوی پس پیراهنم را | |
| مرا با وی جز این کاری نبوده‌ست | برون زین کار بازاری نبوده‌ست | |
| گرت نبود قبول این بی‌گناهی | بکن بسم الله! اینک! هر چه خواهی!» | |
| زلیخا چون شنید این ماجرا را | به پاکی یاد کرد اول خدا را | |
| وز آن پس خورد سوگندان دیگر | به فرق شاه مصر و تاج و افسر | |
| به اقبال عزیز و عز و جاهش | که دولت ساخت از خاصان شاهش | |
| بلی چون افتد اندر دعوی و بند | گواه بی‌گواهان چیست؟ سوگند! | |
| کند سوگند بسیار، آشکاره | دروغ‌اندیشی سوگندخواره | |
| پس از سوگند، آب از دیدگان ریخت | که: «یوسف از نخست این فتنه انگیخت» | |
| عزیز آن گریه و سوگند چون دید | بساط راست‌بینی در نور دید | |
| به سرهنگی اشارت کرد تا زود | زند بر جان یوسف زخمه، چون عود | |
| به زخم غم رگ جانش خراشد | ز لوحش آیت رحمت تراشد | |
| به زندانش کند محبوس چندان | که گردد آشکار آن سر پنهان |