| کنون آن به که همچون ناپسندان | کنی یک چند محبوس‌اش به زندان | |
| و یا خود در تن و اندام پاکش | نهی دردی که سازد دردناکش | |
| پسندی بر وی این رنج گران را | که گردد عبرتی مر دیگران را» | |
| عزیز از وی چو بشنید این سخن را | نه بر جا دید دیگر خویشتن را | |
| دلش گشت از طریق استقامت | زبان را ساخت شمشیر ملامت | |
| به یوسف گفت: «چون گشتم گهرسنج | پی بیع تو خالی شد دوصد گنج | |
| به فرزندی گرفتم بعد از آن‌ات | ز حشمت ساختم عالی مکان‌ات | |
| زلیخا را هوادار تو کردم | کنیزان را پرستار تو کردم | |
| غلامان حلقه در گوش تو گشتند | صفا کیش و وفا کوش تو گشتند | |
| به مال خویش دادم اختیارت | نکردم رنجه دل در هیچ کارت | |
| نه دستور خرد بود این که کردی | عفاک الله چه بد بود این که کردی؟ | |
| نمی‌شاید درین دیر پرآفات | جز احسان، اهل احسان را مکافات، | |
| تو احسان دیدی و کفران نمودی | به کافر نعمتی طغیان نمودی | |
| ز کوی حق‌گزاری رخت بستی | نمک خوردی، نمکدان را شکستی!» | |
| چو یوسف از عزیز این تاب و تف دید | چو موی از گرمی آتش بپیچید | |
| بدو گفت: «ای عزیز این داوری چند؟ | گناهی نی، بدین خواری‌م مپسند! | |
| زلیخا هر چه می‌گوید دروغ است | دروغ او چراغ بی‌فروغ است | |
| مرا تا دیده، دارد در پی ام سر | که گردد کام من از وی میسر | |
| گهی از پس درآید گه ز پیش‌ام | به هر مکر و فسون خواند به خویش‌ام | |
| ولی هرگز بر او نگشاده‌ام چشم | به خوان وصل او ننهاده‌ام چشم |