| چنین زد خامه نقش این فسانه | که چون یوسف برون آمد ز خانه، | |
| برون خانه پیش آمد عزیزش | گروهی از خواص خانه، نیزش | |
| چو در حالش عزیز آشفتگی دید | در آن آشفتگی حالش بپرسید | |
| جوابی دادش از حسن ادب باز | تهی از تهمت افشای آن راز | |
| عزیزش دست بگرفت از سر مهر | درون بردش به سوی آن پری‌چهر | |
| چو با هم دیدشان، با خویشتن گفت | که: «یوسف با عزیز احوال من گفت!» | |
| به حکم آن گمان آواز برداشت | نقاب از چهره‌ی آن راز برداشت | |
| که: «ای میزان عدل! آن را سزا چیست | که با اهلش نه بر کیش وفا زیست؟ | |
| به کار خویش بی‌اندیشگی کرد؟ | درین پرده خیانت پیشگی کرد؟» | |
| عزیزش داد رخصت کای پری‌روی! | که کرد این کج نهادی؟ راست برگوی! | |
| بگفت: «این بنده‌ی عبری کز آغاز | به فرزندی شد از لطفت سرافراز | |
| درین خلوت به راحت خفته بودم | درون از گرد محنت رفته بودم | |
| چو دزدان بر سر بالینم آمد | به قصد خرمن نسرینم آمد | |
| چو دست آورد پیش آن ناخردمند | که بگشاید ز گنج وصل من بند، | |
| من از خواب گران بیدار گشتم | ز حال بی‌خودی، هشیار گشتم | |
| هراسان گشت از بیداری من | گریزان شد ز خدمتکاری من | |
| رخ از شرمندگی سوی در آورد | به روی نیک‌بختی، در برآورد | |
| شتابان از قفای وی دویدم | برون ننهاده پا، در وی رسیدم | |
| گرفتم دامنش را چست و چالاک | چو گل افتاد در پیراهنش چاک | |
| گشاده چاک پیراهن دهانی | کند قول مرا، روشن‌بیانی |