| سخن پرداز این کاشانه‌ی راز | چنین بیرون دهد از پرده آواز | |
| که چون نوبت به هفتم خانه افتاد | زلیخا را ز جان برخاست فریاد | |
| که: «ای یوسف! به چشم من قدم نه! | ز رحمت پا درین روشن حرم نه! | |
| در آن خرم حرم کردش نشیمن | به زنجیر زرش زد قفل آهن | |
| حریمی یافت، از اغیار خالی | ز چشم حاسدان دورش حوالی | |
| درش ز آمد شد بیگانه بسته | امید آشنایان ز آن گسسته | |
| در او جز عاشق و معشوق کس نی | گزند شحنه، آسیب عسس نی | |
| رخ معشوق در پیرایه‌ی ناز | دل عاشق سرود شوق‌پرداز | |
| هوس را عرصه‌ی میدان گشاده | طمع را آتش اندر جان فتاده | |
| زلیخا دیده و دل مست جانان | نهاده دست خود در دست جانان | |
| به شیرین نکته‌ای دلپذیرش | خرامان برد تا پای سریرش | |
| به بالای سریر افکند خود را | به آب دیده گفت آن سر و قد را | |
| که ای گلرخ به روی من نظر کن! | به چشم لطف سوی من نظر کن! | |
| مرا تا کی درین محنت پسندی | که چشم رحمت از رویم ببندی؟ | |
| بدین سان درد دل بسیار می‌کرد | به یوسف شوق خود اظهار می‌کرد | |
| ولی یوسف نظر با خویش می‌داشت | ز بیم فتنه سر در پیش می‌داشت | |
| به فرش خانه سرکافکند در پیش | مصور دید با او صورت خویش | |
| ز دیبا و حریر افکنده بستر | گرفته یکدگر را تنگ در بر | |
| از آن صورت روان صرف نظر کرد | نظرگاه خود از جای دگر کرد | |
| اگر در را اگر دیوار را دید | به هم جفت آن دو گلرخسار را دید |