| مرا از بند غم آزاد گردان! | به آزادی دلم را شاد گردان! | |
| مرا خوش نیست کاینجا با تو باشم | پس این پرده تنها با تو باشم» | |
| زلیخا این نفس را باد نشمرد | سخن گویان به دیگر خانه‌اش برد | |
| بر او قفل دگر محکم فروبست | دل یوسف از آن اندوه بشکست | |
| دگر باره زلیخا ناله برداشت | نقاب از راز چندین ساله برداشت | |
| بگفت: «این خوشتر از جان! ناخوشی چند؟ | به پایت می‌کشم سر، سرکشی چند؟ | |
| تهی کردم خزاین در بهایت | متاع عقل و دین کردم فدایت | |
| به آن نیت که درمانم تو باشی | رهین طوق فرمانم تو باشی | |
| نه آن کز طاعت من روی تابی | به هر ره برخلاف من شتابی» | |
| بگفتا: «در گنه فرمان بری نیست | به عصیان زیستن طاعت‌وری نیست | |
| هر آن کاری که نپسندد خداوند | بود در کارگاه بندگی، بند | |
| بدان کارم شناسایی مبادا! | بر آن دست توانایی مبادا!» | |
| در آن خانه سخن کوتاه کردند | به دیگر خانه منزلگاه کردند | |
| زلیخا بر درش قفلی دگر زد | دگرسان قصه‌هاش از سینه سر زد | |
| بدین دستور از افسون فسانه | همی بردش درون، خانه به خانه | |
| به هر جا قصه‌ای دیگر همی خواند | به هر جا نکته‌ای دیگر همی راند | |
| به شش خانه نشد کارش میسر | نیامد مهره‌اش بیرون ز شش در | |
| به هفتم خانه کرد او را قدم چست | گشاد کار خود از هفتمین جست | |
| بلی نبود درین ره ناامیدی | سیاهی را بود رو در سفیدی | |
| ز صد در گر امیدت برنیاید | به نومیدی جگر خوردن نشاید |