| ندیدی دیده گر کردی تامل | بجز آبی تنک بر لاله و گل | |
| عجب آبی در او از نقره‌ی خام | دو ماهی از دو ساعد کرده آرام | |
| ز دستینه دو ساعد دیده رونق | ز زر کرده دو ماهی را مطوق | |
| رخش می‌داد با ساعد گواهی | که حسنش گیرد از مه تا به ماهی | |
| چو بر نازک تنش شد پیرهن راست | به زرکش دیبه‌ی چینی بیاراست | |
| نهاد از لعل سیراب و زر خشک | فروزان تاج را بر خرمن مشک | |
| شد از گوهر مرصع جیب و دامان | به صحن خانه طاووس خرامان | |
| خرامان می‌شد و آیینه در دست | خیال حسن خود با خود همی بست | |
| چو عکس روی خود دید از مقابل | عیار نقد خود را یافت کامل | |
| به جست و جوی یوسف کس فرستاد | پرستاران ز پیش و پس فرستاد | |
| درآمد ناگهان از در چو ماهی | عطارد حشمتی خورشید جاهی | |
| وجودی از خواص آب و گل دور | جبین و طلعتی نور علی نور | |
| زلیخا را چو دیده بر وی افتاد | ز شوق‌اش شعله گویی در نی افتاد | |
| گرفتش دست، کای پاکیزه سیرت! | چراغ دیده‌ی اهل بصیرت! | |
| بیا تا حق‌شناس‌ات باشم امروز | زمانی در سیاست باشم امروز | |
| کنم قانون احسانی کنون ساز | که تا باشد جهان، گویند از آن باز | |
| به نیرنگ و فسون کز حد برون برد | به اول خانه ز آن هفت‌اش درون برد | |
| ز زرین در چو داد آن دم گذارش | به قفل آهنین کرد استوارش | |
| چو شد در بسته، از لب مهر بگشاد | ز دل راز درون خود برون داد | |
| جوابش داد یوسف سرفکنده | که:«ای همچون من‌ات صد شاه، بنده! |