| ولی اول جمال خود بیاراست | وز آن میل دل یوسف به خود خواست | |
| به زیورها نبودش احتیاجی | ولی افزود از آن خود را رواجی | |
| ز غازه رنگ گل را تازگی داد | لطافت را نکو آوازگی داد | |
| ز وسمه ابروان را کار پرداخت | هلال عید را قوس قزح ساخت | |
| نغوله بست موی عنبرین را | گره در یکدگر زد مشک چین را | |
| ز پشت آویخت مشکین گیسوان را | ز عنبر داد پشتی ارغوان را | |
| مکحل ساخت چشم از سرمه‌ی ناز | سیه کاری به مردم کرد آغاز | |
| نهاد از عنبر تر جابه‌جا خال | به جانان کرد عرض صورت حال | |
| که رویت آتشی در من فکنده‌ست | بر آن آتش دل و جانم سپندست | |
| به مه خطی کشید از نیل چون میل | که شد مصر جمال، آباد از آن نیل | |
| نبود آن خط نیلی بر رخ ماه | که میلی بود بهر چشم بدخواه | |
| اگر مشاطه دید آن نرگس مست | فتاد آنجاش میل سرمه از دست | |
| به دستان داد سیمین پنجه را رنگ | کز آن دستان دلی آرد فراچنگ | |
| به کف نقشی زد او را خرده‌کاری | کز آن نقش‌اش به دست آید نگاری | |
| به فندق، گونه‌ی عناب تر داد | به جانان ز اشک عنابی خبر داد | |
| نمود از طرف عارض گوشواره | قران افکند مه را با ستاره | |
| که تا آن دولت دنیا و دینش | به حکم آن قران، گردد قرین‌اش | |
| چو غنچه با جمال تازه و تر | لباس توبه‌تو پوشید در بر | |
| مرتب ساخت بر تن پیرهن را | ز گل پر کرد دامان سمن را | |
| شعار شاخ گل از یاسمین کرد | سمن در جیب و گل در آستین کرد |