| ز طاوس‌های زرین صحن او پر | به دم‌های مرصع در تبختر | |
| میان آن درختی سر کشیده | که مثلش چشم نادر بین ندیده | |
| ز سیم خام بودش نازنین ساق | ز زر اغصانش، از پیروزه اوراق | |
| به هر شاخش ز صنعت بود طیار | زمرد بال، مرغی لعل منقار | |
| بنامیزد! درختی سبز و خرم | ندیده هرگز از باد خزان خم | |
| در آن خانه مصور ساخت هر جا | مثال یوسف و نقش زلیخا | |
| به هم بنشسته چون معشوق و عاشق | ز مهر جان و دل با هم معانق | |
| اگر نظارگی آنجا گذشتی | ز حسرت در دهانش آب گشتی | |
| همانا بود سقف آن سپهری | بر او تابنده هر جا ماه و مهری | |
| عجب ماهی و مهری! چون دو پیکر | ز چاک یک گریبان بر زده سر | |
| نمودی در نظر هر روی دیوار | چو در فصل بهاران تازه گلزار | |
| به هر گل گل زمینش بیش یا کم | دو شاخ تازه گل پیچیده با هم | |
| ز فرشش بود هر جایی شکفته | دو گل با هم به مهد ناز خفته | |
| در آن خانه نبود القصه یک جای | تهی ز آن دو درام و درای | |
| چو شد خانه بدین صورت مهیا | به یوسف شد فزون شوق زلیخا | |
| بلی عاشق چو بیند نقش جانان | شود ز آن نقش، حرف شوق خوانان | |
| از آن حرف آتش او تازه گردد | اسیر داغ بی‌اندازه گردد | |
| چو شد خانه تمام از سعی استاد | به تزیین‌اش زلیخا دست بگشاد | |
| زمین آراست از فرش حریرش | جمال افزود از زرین سریرش | |
| قنادیل گهر پیوندش آویخت | ریاحین بهر عطرش در هم آمیخت |