| چو یوسف یک زمان در وی نشیند | در آغوش خودت هر جا ببیند، | |
| بجنبد در دلش مهر جمالت | شود از جان طلبکار وصالت | |
| ز هر سو چون بجنبد مهربانی | برآید کارها ز آن‌سان که دانی» | |
| چو بشنید این حکایت را ز دایه | به هرچ از زر و سیم‌اش بود مایه | |
| بر آن دست تصرف داد او را | بدان سرمایه کرد آباد او را | |
| چنین گویند معماران این کاخ | که چون شد بر عمارت، دایه گستاخ، | |
| به دست آورد استادی هنرکیش | به هر انگشت دستش صد هنر بیش | |
| به رسم هندسی کار آزمایی | قوانین رصد را رهنمایی | |
| چو از پرگار بودی خالی‌اش مشت | نمودی کار پرگار از دو انگشت | |
| چو بهر خط ز طبعش سر زدی خواست | بر او آن کار بی‌مسطر شدی راست | |
| به جستی بر شدی بر تاق اطلس | بر ایوان زحل بستی مقرنس | |
| چو سوی تیشه کردی دستش آهنگ، | ز خشت خام گشتی نرم‌تر، سنگ | |
| به طراحی چو فکر آغاز کردی، | هزاران طرح زیبا ساز کردی | |
| به سنگ ار صورت مرغی کشیدی | سبک، سنگ گران از جا پریدی | |
| به حکم دایه زرین‌دست استاد، | زر اندوده‌سرایی کرد بنیاد | |
| در اندرهم، در آنجا هفت خانه | چو هفت اورنگ بی‌مثل زمانه | |
| مرتب هر یک از لون دگر سنگ | صقالت دیده و صافی و خوش‌رنگ | |
| به هفتم خانه همچون چرخ هفتم | که هر نقشی و رنگی بود از او گم | |
| مرصع چل ستون از زر برافراخت | ز وحش و طیر، زیبا شکل‌ها ساخت | |
| به پای هر ستونی ساخت از زر | غزالی ناف او پر مشک اذفر |