| چو با آن کشته‌ی سودای یوسف | ز حد بگذشت استغنای یوسف | |
| شبی در کنج خلوت دایه را خواند | به صد مهرش به پیش خویش بنشاند | |
| بدو گفت: «ای توان‌بخش تن من! | چراغ افروز جان روشن من! | |
| گر از جان دم زنم پرورده‌ی توست | ور از تن، شیر رحمت خورده‌ی توست | |
| چه باشد کز طریق مهربانی | به منزلگاه مقصودم رسانی؟ | |
| چه پیوندی نباشد جان و دل را، | چه خیزد از ملاقات آب و گل را؟» | |
| جوابش داد دایه کای پریزاد! | که نید با تو از حور و پری یاد! | |
| جمال دلربا دادت خداوند | که برباید دل و دین خردمند | |
| به کوه ار رخ نمایی آشکارا، | نهی عشق نهان در سنگ‌خارا | |
| چو بخرامی به باغ از عشوه کاری، | درخت خشک را در جنبش آری! | |
| بدین خوبی چنین درمانده چونی؟ | چرا چندین کشی آخر زبونی؟ | |
| به رفتار آور این نخل رطب بار! | به راه لطفش آر، از لطف رفتار! | |
| زلیخا گفت کای مادر چه گویم | که از یوسف چه می‌آید به رویم! | |
| نسازد دیده هرگز سوی من باز | چسان جولان‌گری با وی کنم ساز؟ | |
| نه تنها آفتم زیبایی اوست | بلای من ز ناپروایی اوست | |
| جوابش داد دیگر باره دایه | که: «ای حور از جمالت برده مایه! | |
| مرا در خاطر افتاده‌ست کاری | کز آن کار تو را خیزد قراری | |
| ولی وقتی میسر گردد آن کار | که سیم آری به اشتر، زر به خروار | |
| بسازم چون ارم، دلکش بنایی | بگویم تا در او صورت گشایی، | |
| به موضع موضع از طبعش هنر کوش | کشد شکل تو با یوسف هم آغوش |