| به ترک صحبتش گفتن رضا داد | به خدمت سوی آن باغش فرستاد | |
| صد از زیبا کنیزان سمن‌بر | همه دوشیزه و پاکیزه گوهر، | |
| چو سرو ناز قائم ساخت آنجا | پی خدمت ملازم ساخت آنجا | |
| بدو گفت: «ای سر من پایمالت | تمتع زین بتان کردم حلالت» | |
| کنیزان را وصیت کرد بسیار | که: «ای نوشین لبان، زنهار زنهار! | |
| به جان در خدمت یوسف بکوشید! | اگر زهر آید از دستش، بنوشید! | |
| ولی از هر که گردد بهره‌بردار | مرا باید کند اول خبردار | |
| همی زد گوییا چون ناشکیبی | به لوح آرزو نقش فریبی | |
| که را افتد پسند وی از آن خیل | به وقت خواب سوی او کند میل | |
| نشاند خویش را پنهان به جایش | خورد بر از نهال دلربایش | |
| چو یوسف را فراز تخت بنشاند | نثار جان و دل در پایش افشاند | |
| دل و جان پیش یار خویش بگذاشت | به تن راه دیار خویش برداشت |