| چمن پیرای باغ این حکایت | چنین کرد از کهن پیران روایت | |
| زلیخا داشت باغی و چه باغی! | کز آن بر دل ارم را بود داغی | |
| به گردش ز آب و گل، سوری کشیده | گل سوری ز اطرافش دمیده | |
| نشسته گل ز غنچه در عماری | به فرقش نارون در چترداری | |
| قد رعنا کشیده نخل خرما | گرفته باغ را زو کار، بالا | |
| بسان دایگان پستان انجیر | پی طفلان باغ از شیره پر شیر | |
| بر آن هر مرغک انجیرخواره | دهان برده چو طفل شیرخواره | |
| فروغ خور به صحنش نیم‌روزان | ز زنگاری مشبک‌ها فروزان | |
| به هم آمیخته خورشید و سایه | ز مشک و زر زمین را داده مایه | |
| گل سرخش چو خوبان نازپرورد | به رنگ عاشقان روی گل زرد | |
| صبا جعد بنفشه تاب داده | گره از طره‌ی سنبل گشاده | |
| سمن با لاله و ریحان هم آغوش | زمین از سبزه‌ی تر پرنیان‌پوش | |
| به هم بسته در آن نزهتگه حور | دو حوض از مرمر صافی چو بلور | |
| میان‌شان چون دودیده فرقی اندک | به عینه هر یکی چون آن دگر یک | |
| نه از تیشه در آن، زخم تراشی | نه از زخم تراش آن را خراشی | |
| تصور کرده با خود هر که دیده | که بی‌بندست و پیوند، آفریده | |
| زلیخا بهر تسکین دل تنگ | چو کردی جانب آن روضه آهنگ | |
| یکی بودی لبالب کرده از شیر | یکی از شهد گشتی چاشنی گیر | |
| پرستاران آن ماه فلک مهد | از آن یک شیر نوشیدی وز این شهد | |
| میان آن دو حوض افراخت تختی | برای همچو یوسف نیک‌بختی |