| چو یوسف شد به خوبی گرم‌بازار | شدندش مصریان یک‌سر خریدار | |
| به هر چیزی که هر کس دسترس داشت | در آن بازار بیع او هوس داشت | |
| شنیدم کز غمش زالی برآشفت | تنیده ریسمانی چند، می‌گفت: | |
| «همی بس گرچه بس کاسد قماشم | که در سلک خریدارانش باشم!» | |
| منادی بانگ می‌زد از چپ و راست: | «که می‌خواهد غلامی بی‌کم و کاست؟» | |
| یکی شد ز آن میانه، اول کار | به یک بدره زر سرخ‌اش خریدار | |
| از آن بدره که چون خواهی شمارش | بیابی از درستی‌زر هزارش | |
| خریداران دیگر رخش راندند | به منزلگاه صد بدره رساندند | |
| بر آن افزود دولتمند دیگر | به قدر وزن یوسف مشک اذفر | |
| بر آن دانای دیگر کرد افزون | به وزنش لعل ناب و در مکنون | |
| بدین قانون ترقی می‌نمودند | ز انواع نفایس می‌فزودند | |
| زلیخا گشت ازین معنی خبردار | مضاعف ساخت آنها را به یک‌بار | |
| خریداران دیگر لب ببستند | پس زانوی نومیدی نشستند | |
| عزیز مصر را گفت: «این نکورای! | برو بر مالک این قیمت بپیمای!» | |
| بگفتا: «آنچه من دارم دفینه | ز مشک و گوهر و زر در خزینه | |
| به یک نیمه بهایش برنیاید، | ادای آن تمام از من کی آید؟» | |
| زلیخا داشت درجی پر ز گوهر | نه درجی، بلکه برچی پر ز اختر | |
| بهای هر گهر ز آن درج مکنون | خراج مصر بودی، بلکه افزون | |
| بگفتا کاین گهرها در بهایش | بده! ای گوهر جانم فدایش! | |
| عزیز آورد باز ازنو بهانه | که دارد میل او شاه زمانه |