| به شاه از حسن یوسف شمه‌ای گفت | به غیرت ساخت جان شاه را جفت | |
| اشارت کرد کز خوبان هزاران | به دارالملک خوبی شهریاران | |
| همه زرین کله بنهاده بر سر | همه زرکش قبا پوشیده در بر، | |
| چو گل از گلشن خوبی بچینند | ز گلرویان مصری برگزینند | |
| که چون آرند یوسف را به بازار | کنندش عرض بر چشم خریدار، | |
| کشند اینان بدین شکل و شمایل | به دعوی داری‌اش صف در مقابل | |
| شود گر خود بود مهر جهان‌گرد | ازین آتش‌رخان بازار او سرد | |
| به چارم روز موعد، یوسف خور | چو زد از ساحل نیل فلک سر | |
| به حکم مالک، آن خورشید تابان | به سوی نیل حالی شد شتابان | |
| قبای نیلگون بسته به تعجیل | چو سیمین سروی آمد بر لب نیل | |
| به جای نیل، من بودی ، چه بودی؟ | ز پابوسش من آسودی، چه بودی؟ | |
| چو گرد از روی و چرک از تن فروشست | چو سروی از کنار نیل بررست | |
| ز مفرش دار مالک پیرهن خواست | به جلباب سمن، گل را بیاراست | |
| کشید آنگه به بر دیبای زرکش | به چندین نقش‌های خوش منقش | |
| فرو آویخت زلفین دلاویز | هوای مصر راز آن شد عنبرآمیز | |
| بدان خوبی‌ش در هودج نشاندند | به قصد قصر شه مرکب براندند | |
| نمود از قصر بیرون تختگاهی | که شاه آنجا کشیدی رخت، گاهی | |
| به پیشش خیل خوبان صف کشیده | پی دیدار یوسف آرمیده | |
| قضا را بود ابری تیره آن روز | گرفته آفتاب عالم‌افروز | |
| چو یوسف برج هودج را بپرداخت | چو خور بر چشم مردم پرتو انداخت |